Her şey azalıyor yavaş yavaş;
Su gibi, ağaç gibi, dostluk gibi, ömür gibi
Her şey kaçıyor;
Gölge gibi, fırsat gibi, çocuk gibi
Öyle bir dünya kurdular ki
Önce yosunlar öldü, sonra dereler,
Sonra insanlık!
İyi niyeti namluya bıraktık biz
Önceleri daha berraktık
Yavaş yavaş renklileştik
Kötüye "kötü" diyemedik
Asansördeki kadar bile yakın olamadık.
Hangi yürek dayanır bu yüreksizliğimize?
Küçükken annemiz sallardı bizi
Büyüsün diye
Şimdi ise onlar hırpalıyor
Küçülsün diye
Bu enkazı tartmaz gönlüm
Bu insafsızlığı, bu insansızlığı
Öyle bir dünya kurdular ki
Önce yosunlar öldü, sonra dereler,
Sonra insanlık!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder